با شرمندگی باید بگم که با اشعار همولایتی(گرچه من گیلکم و ایشان مازرونی) دوست داشتنی ام مینا اسدی به تازگی آشنا شدم. البته گناه همش تقصیر من نیست. همه جای دنیا یکی که هنری داشته باشد روزنامه ها و رادیو تلویزیون و موسسات و سازمانهای هنری و ادبی چه دولتی و چه غیر دولتی در معرفی او و آثارش کلی مایه میگذارند و خلاصه مردم را با کارش آشنا میکنند. تو مملکت ما کمک به هنر و هنرمند تو سرشون بخوره، هنرمند و نویسنده ایرانی اگر مهمان اوین نباشد و یا کالبد بی جانش را تو خیابون پیدا نکردند میشه گفت خوش شانس هست
امروز در سایت روشنگری ویدئو کلیپ «صداى گريه مياد» که شعرش از مینا اسدی هست را دیدم. بخاطر چهارشنبه سوری تعطیلی گرفتم و خلاصه چندبار گوش دادم . شاید آنهایی که مرا می شناسند و معمولا به "بی احساس " بودن متهمم میکنند باور نکنند اما واقعا گریستم
شاید در این ایام شادی نوروزی بگویید شعر و ترانه غمگین مناسب نیست . اما من اینطور فکر نمی کنم. همانطور که غرق در اندوه نباید شادی را فراموش کرد عکس آن هم صادق هست
این حکایت از تاریخ سیستان را احتمالا بسیاری از شماها شنیده اید که
وقتی که سپاهیان «قُتیبه» (سردار عرب) سیستان را به خاک و خون کشیدند، مردی چنگ نواز، در کوی و برزنِ شهر - که غرق خون و آتش بود - از کشتارها و جنایات «قُتیبه» قصّه ها می گفت و اشک خونین از دیدگان آنانی که بازمانده بودند، جاری می ساخت و خود نیز، خون می گریست ... و آنگاه بر چنگ می نواخت و می خواند
با این هم غم
در خانه ی دل
اندکی شادی باید
که گاه نوروز است
شادی و سرور ضروری است، بویژه در زمانه ای که گریه و عزا و تعزیه تبلیغ می شود و خنده تقبیح. اما بد نیست که حتی در روزهای شادی و سرور بیاد آوریم بلاهایی که بر سر جوانان ما آمد و می آید و بدانیم که هزاران هزار از هم مینهانمان امکان و فرصت شادی کردن در چهارشنبه سوری و نوروز را نخواهند داشت
ویدئو کلیپ صداى گريه مياد
